Over Binkie...

Zaterdag 16 januari postte een serie foto's van onze lieve Binkie en een dorpje van Lego. Ik had die foto's al best een poosje op mijn laptop staan en het was geen toeval dat ik ze die dag uiteindelijk deelde. We kwamen namelijk net van de dierenarts vandaan en het zag er niet goed uit. Ik wist dat ik die post niet meer zou kunnen schrijven als er iets met hem zou gebeuren.

Het ging al een poosje niet zo lekker met hem. Vlak voor Kerst gingen we voor het eerst naar de dierenarts omdat Binkie steeds minder at en ook veel leek over te geven. Uit urineonderzoek bleek dat hij ergens een ontsteking had en er werden leverkleurstoffen in aangetroffen. Hij kreeg antibiotica mee en medicijnen (Prednisolon) die zijn lever zouden moeten helpen.

Om een heel lang verhaal kort te maken; vele bezoekjes aan de dierenarts volgden, net als veel nieuwe antibiotica. Binkie werd alleen niet beter. Onze dierenarts kon ons echter ook niet vertellen wat er nu precies aan de hand was maar we moesten ons ook vooral nergens druk om maken.

Toen Binkie bloed begon te niezen en klagelijk begon te mauwen vertrouwden we het niet meer en hebben we een andere dierenarts gebeld voor een second opinion. We konden meteen de volgende dag, op zaterdag langs komen maar wat zij vond was weinig hoopvol. Zijn bloed was niet goed, zijn lever was heel groot, hij had een massa in zijn buik die daar niet hoorde etc.

We spraken af dat hij op maandag geopereerd zou worden om te kijken wat er nog te redden viel. Dat heeft hij alleen al niet meer gehaald. Zondagochtend vonden we hem heel vroeg, moeilijk ademend, onder onze bank en kort daarna is hij overleden.

Dorus en ik hebben zitten janken als kleine kinderen. We hebben nog een poos zitten knuffelen met hem en daarna hebben we hem samen begraven.

We missen hem ontzettend. Als we thuis kwamen werden we altijd door hem begroet bij de deur, hij was dolgelukkig om alleen maar naast ons te liggen en nog gelukkiger om heerlijk gekroeld te worden. De eerste dagen schrok ik telkens op omdat ik ergens gemiauw dacht te horen en ook terwijl ik dit schrijf, anderhalve week later, krijg ik toch een brok in mijn keel.

Op zijn laatste dag kreeg hij een infuus van de dierenarts en een pijnstiller. De rest van de dag ben ik bij hem gebleven en begon spontaan het zonnetje heerlijk te schijnen. Hij heeft echt liggen genieten van de warmte en alle knuffels, ik ben heel blij dat we dat nog hebben gehad.

Mensen die in den Haag wonen en meer informatie willen over onze dierenartsen zijn meer dan welkom om even contact met mij op te nemen.